I’ve got this. Corona-schrijfsel voor het moraal.

Ik kribbelde van de week al 88 ondermaatse ideeën in mijn brainstormschriftje om mijn one-woman-bedrijfje recht te houden. Samen met de aankondiging dat café’s en restaurants de deuren moesten sluiten, vielen de e-mails van prospecten en klanten in de inbox waarin ik vriendelijk werd bedankt voor de voorstellen of geleverde diensten. “De prioriteiten liggen nu even op onze interne activiteiten.”

Alle begrip. Ik red het wel, denk ik dan. Ik weiger naar de staat van mijn bankrekening te kijken terwijl ik de economische maatregelen die de overheid nu neemt, aanhoor. Het is nog niet zo lang geleden dat ik door mijn bankrekening scrolde alsof het mijn facebook wall betrof. Er veranderde toen niet denderend veel. Wat bij, wat af. Om mezelf enige mentale gezondheid te gunnen, kijk ik vandaag niet. Mijn bedrijfsideetjes lijken vandaag zo onzinnig. De blogposts met tips voor crisiscommunicatie lijken zo zakelijk opportunistisch. Heel even toch. Straks doe ik het wel. Great Things Today, zucht, mijn prioriteiten liggen nu even bij mijn familie en vrienden.

Thuis versus Familie

Zo dankbaar dat ik jaren geleden mijn ouders onder lichte dwang een iPad deed aankopen. Zo konden we contact houden nadat ik impulsief besloten had een vriend van me, waarmee ik in de kleuterklas zat en die naar Cambodja verhuisde, te bezoeken. Voor een maand of drie dan. Mijn vader vervloekt me het af en toe nog steeds omdat mijn moeder er ondertussen wel heel aardig mee overweg kan. Zij speelt volgens hem iets te vaak Wordfeud met haar zus op de iPad aan de keukentafel, terwijl hij vanuit zijn relaxzetel in de living de krant van gisteren leest. Het Belang, ja. Zij kijkt Thuis. Hij Familie. Luid. De tussendeur gaat dan toe want hun gehoor nam ondertussen al wat af.

Op spoed in stijl

Sinds corona, facetime ik elke ochtend met mijn ouders. Zij horen tot de risicogroep, én mijn vader was nog maar net gerecupereerd van de griep. We houden al een poosje – letterlijk, niet figuurlijk - afstand van elkaar. Ik vraag ondertussen al dagen aan mijn moeder of ze nu eindelijk mondmaskers wil maken. Zij kan dat. Met een naaimachine overweg. We kunnen dan op een parking van een voedingswinkel de overdracht doen. Ik dring aan op een zwart, groen, roze en paars exemplaar. Ze lacht: “Om te matchen met je outfit.” Natuurlijk! Als we dan op de spoed belanden, dan in stijl, grap ik. Humor moet kunnen. Toch glijden mijn gedachten af naar de vriend die al 2 dagen met 40 graden koorts kampt en besloten heeft toch maar naar het ziekenhuis te rijden. Nochtans geen watje. Ik wacht op nieuws.

Ondertussen flip ik nog eens door de instagramstories. Het moraal is er hoog. Stiekem ben ik jaloers op de gezinnen. Ik kijk lichtjes benijd hoe ze het thuiswerken combineren met de school- en ontspanschema’s van de kinderen. Hoe ze de moraal hoog houden. Ik doe mijn best dat ook te doen. Maar de tranen staan mij nader dan het lachen. Emomens dat ik ben.

Lockdown light

Ik weet hoe het moet. Alleen zijn. Ik ben al jaren single. Nu en dan niet, maar vaak wel. Ooit liep ik de muren op nadat mijn langdurige relatie op de klippen liep. Nog nooit in mijn leven was ik alleen. Ik heb het toen geleerd, alleen te zijn. Ben er nu dankbaar voor. Ik ben meestal ook graag alleen. Behalve nu. Dit voelt anders dan die keer dat ik mijn voet brak en me moeilijk verplaatsen kon. Dit voelt anders toen ik alweer door mijn zwakke knie zakte en weken niet buiten kon. Ik waak erover dat mijn gevoel niet om zal slaan naar eenzaamheid. Ik weet hoe het moet. Alleen zijn. Ik kan dat.

Ik stuur een berichtje naar de man die ik een aantal weken geleden leerde kennen. Ook hij is alleen. Ik heb zin om hem te zien. Hij is deze week nog gaan werken. Het bouwbedrijf waar hij aan de slag is, kan verder. Dus, hij werkt. Lockdown light. Ik vertrouw het niet helemaal. Hoe kan er op een bouwwerf voldoende social distancing gegarandeerd worden? Met mijn ontieglijk lage pijngrens, red ik het niet alleen ziek te worden. Dat staat buiten kijf.

Straks online aperitieven met de vrienden. Ik heb me een (klein) voorraadje ginger beer – 2020 is een alcoholvrij jaar – ingeslagen. Voor speciale gelegenheden. Dat is het nu wel, een speciale gelegenheid.

Ondertussen klap ik in de stilte van mijn huisje luid in de handen voor onze zorgverleners. Het is net 12 uur geweest.

Terug naar overzicht.

(PS: Dit zijn persoonlijke schrijfsels. Ondanks dat het op mijn zakelijke website staat, én van mij komen weliswaar, staat dit los van mijn zaakje.)